Forfaiting – umowa o obrocie gospodarczym

Forfaitng to umowa pośrednictwa o obrocie gospodarczym. Istotę tej umowy najlepiej obrazuje konstrukcja prawna polegająca na bezregresowym wykupie przez forfaitera, czyli bank lub inną spółkę, wierzytelności terminowych, powstałych na skutek zrealizowania kontraktu. Umowę tę cechuje konsensualność i odpłatność, jej stronami są sprzedawca oraz forfaiter. W związku z niniejszym należałoby się lepiej przyjrzeć, kim jest forfaiter. Otóż jest to podmiot, który w drodze cesji nabywa wierzytelność pieniężną. Forfaiter zobowiązuje się do zapłaty ustalonej w umowie ceny, pomniejszonej o wysokość należnej mu prowizji. Natomiast sprzedawca, który prowadzi działalność gospodarczą w celach zarobkowych, dokonuje na rzecz forfaitera przelewu wierzytelności przyszłych przysługujących mu z tytułu umowy pomiędzy nim a nabywcą. Nabywcę łączy stosunek prawny ze sprzedawcą, ale nie jest on stroną umowy forfaitingu. Pomimo jego braku zaangażowania w ten rodzaj pośrednictwa gospodarczego staje się on dłużnikiem forfaitera. Umowę forfaitingu możemy zawrzeć w dowolnej formie, jest ona terminowa. Jej głównym przedmiotem często bywa udokumentowana wierzytelność pieniężna wynikająca na przykład z umowy sprzedaży, jednak spotyka się także cesję wierzytelności objętych akredytywą czy inkorporowanych w wekslu. Odpowiedzialność z tytułu niewykonania zobowiązań niniejszej umowy to odpowiedzialność kontraktowa lub deliktowa. Aby lepiej zrozumieć, na czym konkretnie polega takie pośrednictwo w obrocie najlepiej posłużyć się przykładem. Jako sprzedawcę podstawiamy polskiego producenta maszyn rolniczych, który ma kontrahenta w jednym z krajów Ameryki południowej. Kontrahent żąda od producenta 3 letniego kredytu na zakup jego towarów. Polski eksporter lub jego bank kontaktują się z instytucją forfaitingową, mającą siedzibę na terenie Polski i przedstawiają szczegóły transakcji handlowej w formie wniosku forfaitingowego. Następnie instytucja sprawdza prawdziwość przedstawionych danych i uzyskuje od lokalnego banku importera poręczenie spłaty wierzytelności. Jeśli bank potwierdzi gotowość udzielenia poręczenia wówczas instytucja forfatingowa dokonuje wstępnej oceny przedstawionej koncepcji, określając wykonalność projektu oraz jego całkowity koszt i przekazuje ją eksporterowi, który przyjmuje ofertę. Jak widzimy ta konstrukcja prawna jest nie tylko bezpieczna, ale również pozwala na prowadzenie interesów na odległość. Wszystko to świadczy o atrakcyjności forfaitingu i zapewnia jego stały, skuteczny rozwój.